Niepoukładane myśli zebrane tuż przed zaśnięciem.

"Każda kobieta, zanim pokocha mężczyznę,
zakochuje się najpierw w tym,
co on mówi, pisze albo robi"

No bo jak inaczej? Nie wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia. Skąd mamy wiedzieć kiedy zauroczenie przeradza się w miłość? Nie ma przecież na to żadnej złotej reguły, która mówiłaby nam, że możemy to stwierdzić po tygodniu, roku czy miesiącu.
A moim problemem jest skupianie się na momencie w którym moje uczucia się zmieniają. Za wszelką cenę chcę wyłapać granicę między uczuciem "jest mi źle", a "jestem szczęśliwa". Wiecie jak to jest? To tak jak wtedy kiedy porządnie uderzycie się zupełnie przez przypadek w rękę, nogę,czy mały palec u stopy... I co wtedy robicie? Krzyczycie "ku***a!" i wszyscy którzy w tym momencie przebywali z Wami w jednym pomieszczeniu wiedzą, że to uderzenie musiało naprawdę zaboleć... Przeklinacie, wyzywacie, pocieracie bolące miejsce... Ale za chwilę ból ustępuje.. i Wy już czujecie, że nie boli Was to tak bardzo jak w momencie uderzenia, ale co macie powiedzieć "o już przestało!"? Wtedy początkowa reakcja wydałaby się przesadzona. Więc jeszcze chwilę tak rozmasowujecie zupełnie nie bolące już Was miejsce. 
Więc jak to jest z tym kochaniem? Kiedy nasze początkowe reakcje są przesadzone? 

Jestem w bardzo szczęśliwym związku. Pełnym zrozumienia i szacunku. Ale boje się, że przez ten nasz idealny początek, który trwa już prawie 5 miesięcy nie zauważymy gdy będzie działo się coś niedobrego. 
Będziemy żyć w iluzji, że przecież jesteśmy dla siebie stworzeni, więc wszystko co złe nas nie dotyczy. 
Tak, od początku jestem pesymistką w tym związku. Zostałam tak skonstruowana, że żeby być szczęśliwą potrzebuję nieustannych bodźców, stąd ten cytat przywołany na początku który tak bardzo do mnie pasuje.Moje życie uczuciowe jest jedną wielką sinusoidą. Z tym, że jest na prawdę dobrze i nawet w chwilach spadkowych dolna granica nigdy nie przekracza poziomu poniżej zera. Bo przecież go kocham za to wszystko co mówi, pisze i robi. Z tym, że od dwóch dni mało mówi i mało pisze. Wczoraj cały dzień w pracy na dwie zmiany, dziś cały dzień odsypiania. A ja tak bardzo potrzebuję chociaż krótkiej rozmowy, teraz przed snem na dobranoc. Potrzebuję tego ciepła rozpływającego się po moim sercu, gdy mówi mi że mnie kocha. Tego jednego małego bodźca. 

I wiem, że dramatyzuje i taki humor czarny mi się włączył... I wiem, że za chwile wstanie nowy dzień, a on przyjedzie, przytuli i znowu będzie jak w bajce. 

Dobranoc.