Mało prozy w prozie.

"Czasami budzę się rano, a czasami czekam
na następny poranek i kolejną okazję by wstać...
Bo chyba potrafię wstawać, tylko 

gdy jesteś obok."

Wracając na chwilę do poprzedniego posta. Wasze komentarze świetnie pokazują, że nie ma jednoznacznej definicji miłości i że każdy z nas postrzega ją w sposób indywidualny. I chyba właśnie to jest piękne, gdy znajdziemy kogoś dla kogo będzie znaczyć właśnie to samo co dla nas ;)


Jeśli chodzi o mnie, to weekend wynagrodził mi cały ten poprzedni "beznadziejny" tydzień. Akurat miało nam 5 miesięcy razem, zupełnie przypadkiem wyszła nam też rozmowa podsumowująca nasz związek. Jak się okazało, jestem "tyranem", ale jak najbardziej w pieszczotliwym słowa tego znaczeniu :) I on akceptuje, to że mam swoje zasady i w pewnych kwestiach musi mi się podporządkować i to wcale nie znaczy, że jest pantoflarzem, tylko świadomie się na to godzi :)
To bardzo cieszy jak można z sobą tak szczerze porozmawiać. Naprawdę o wszystkim tym co jest dobre i tym co ewentualnie mogłoby iść do poprawy. Podobno w związku jest kilka "baz": 1 miesiąc razem, 3 miesiące, 6 miesięcy, rok itd. Dwie pierwsze zaliczyliśmy zdecydowanie na celujący. Przed nami trzecia i też czuję, że będzie dobrze ;)

Weekend minął nam więc na samych przyjemnościach. Udało nam się też namówić moją siostrę i jej chłopaka do zagarnia w monopoly. Zgadnijcie kto wygrał? :P Okazało się, że nie mieli ze mną szans, chociaż tak się śmiali, jak oddałam bratu od siostry kartę za pół darmo z dobrego serca, żeby miał czym grać :) Po za tym lubimy od czasu do czasu zagrać sobie w quizowanie. Gdy jesteśmy u niego to gramy sobie też w "cztery w linii" na takiej tablicy po której pisze się markerem i zmazuje. Od tak! Lubimy takie formy rozrywki i już wiem, że w przyszłości będziemy sobie kupować od czasu do czasu jakieś planszówk.

ღ ~ ღ ~ ღ

Pamiętam naszą rozmowę, jak zaczęliśmy się spotykać, ale ja jeszcze nie brałam pod uwagę jakiegokolwiek związku. Siedzieliśmy na peronie i czekaliśmy na jego pociąg, który miał zaraz przyjechać. Nie pamiętam już skąd, ale wywiązała się między nami rozmowa, że nigdy nie czuliśmy chęci spędzenia z kimkolwiek całego życia. A u nas coraz częściej pojawia się temat pierścionka. I wiecie co Wam powiem? Cieszy mnie to. A jeszcze bardziej cieszy mnie to, że mnie to cieszy (rozumiecie?). Po tych wszystkich przykrych doświadczeniach miałam poczucie, że owszem założę rodzinę bo tak "trzeba", ale nie sądziłam, że pokocham kogoś od tak, całym sercem. A przy nim czuję pierwszy raz w życiu, że chciałabym spędzić z nim resztę życia. I zabawny jest fakt, jak do niedawna mówiłam, że zaręczyny nie prędzej niż po minimum roku związku.. A teraz? Teraz uważam, że mogę się zaręczać. I wiem, że towarzyszą temu zupełnie inne emocje niż po latach związku i to są piękne emocje :)