Rozstanie x 2.

Nie dam rady. Czuję jakbym to jutro miała się z nim rozstać. Jakbym to jutro miała podjąć tę decyzję... A przecież zapadła ona już dawno. Dlaczego więc dzisiaj jest mi tak cholernie żal tego wszystkiego? Przed oczami mam wszystkie te dobre chwile..nasze pierwsze wakacje, jego uśmiech o poranku.. Przypominam sobie jak lubiłam być budzona telefonem od niego.. Jak przytulal mnie przed zaśnięciem... I jak wtedy było mi dobrze. Widzę nas beztroskich, jedzacych śniadanie w sobotę na balkonie. Wspólny spacer i jak chronił mnie przed wiatrem. Tak bardzo ciężko będzie mi mówić, że to koniec. Nie lubię końców. Nie lubię mieć świadomości, że coś jest ostatni raz. Tak bardzo do wszystkiego się przywiązuje.. I jedynie myśl, że żyłam teraz przez 3 miesiące bez niego, uświadamia mi, że potrafię. Przecież nawet za nim nie tęsknilam. Z dnia na dzień przestał dla mnie istnieć. Nie rozpamietywalam. Wiedziałam, że dobrze się stało. Ze nie było innego wyjścia.. Po tym, piekle w Chorwacji. Samo się zakończyło. Nikt nie musiał nic mówić. A ja chwilę później wróciłam do normalnego życia. Kiedy dziś powiedziałam siostrze o swoich lękach.. Odpowiedziała mi "zobacz, jak teraz zajebiście żyjesz" . I pewnie ma rację. Bo tak jest.
Ale nie mogę pozbyć się myśli, że dziś mieszkalibyśmy już razem. Ze być może byłabym narzeczona, bo miało się to stać w tym roku. Ze mogłabym zacząć budować rodzinę o której zawsze marzyłam... I nawet nie chodzi o to, że ja z nim chce budować tę rodzinę. Chodzi o to, że po prostu pragnę tej rodziny bardziej niż czegokolwiek innego w życiu.

Poszedł na odwyk. Poprosił o jeszcze jedno spotkanie. Nie zgodziłam się... Ale później za namową zdecydowanie bardziej doświadczonej kobiety zdecydowałam się, że się z nim spotkam. Ona powiedziała, że jeśli powiem mu na żywo, że to koniec to wybrzmi to zdecydowanie dosadniej niż powtarzać, to w smsach. I dlatego się zgodziłam. Miałam przygotowane nawet co powiem. "Nie wymagaj ode mnie, żebym z Tobą była. Alkoholikiem się jest przez całe życie, a ja nie chce się przez całe życie bać. Dziś może dla Ciebie alkohol nie istnieje, ale nie wiesz co będzie jutro, za miesiąc czy 5 lat. Jeśli mnie kochasz, to sam postanowisz odejść, żeby mieć pewność, że nigdy więcej już mnie nie skrzywdzisz " . I proszę trzymajcie kciuki, żebym to zdanie wypowiedziała. Bo dziś wyjątkowo mocno mam ochotę go przytulić... Być może dlatego, że wiem, że już nigdy nie będę miała okazji. Kiedy godziłam się na to spotkanie nie było we mnie żadnych emocji.. Dziś nie mogę sobie z nimi prowadzić i proszę Boga o siłe przed jutrzejszym spotkaniem.